شاعر" بوی جوی مولیان"رودکی

About شاعر" بوی جوی مولیان"رودکی

‌ابوعبدالله جعفر پسر محمد که ما او را به نام رودکی (پدر شعر فارسی) می شناسیم، در منطقه ی رودک در روستای " بنج" در حوالی سمرقند زاده شد.
تاریخ زادنش معلوم نیست و نیز آگاهی زیادی از دوران کودکی و نوجوانی و جوانی او نداریم. می گویند در کودکی قرآن را از حفظ کرده است و در مدرسه های سمرقند درس خوانده است. آنچه بر ما آشکار است نتیجه ی این آموزش هاست که به شکل تسلط رودکی بر واژگان فارسی است.
می گویند در آن روزگار رسم بر این بوده که هر گاه شاعری در ستایش بزرگی شعری می سروده، آن را همراه با موسیقی ، در حضور آن بزرگ می خوانده است. رودکی هم سروده هایش را با ساز می خواند .
ناوآوری رودکی از زمانی است که راه او به بخارا و دربار سامانیان باز شد و او بلندترین مقام شاعری را درآن دربار گرفت.
شناخته شده ترین داستان در باره ی رودکی ماجرای سرایش قصیده ی " بوی جوی مولیان آید همی است" می گویند شاه به هرات رفته بود و خیال بازگشت به بخارا را نداشت. کسی هم جسارت نمی کردبه شاه بگوید، به پایتخت برگرد. درباریان دست به دامان رودکی شدند و او آن فصیده ی زیبا را سرود و شاه را به بخارا فرا خواند.
می گویند رودکی در دربار مال فراوان اندوخت به طوری که 200 غلام و کنیز داشت و از مالدارن بخارا بود. اما پیری رودکی در تهی دستی گذشت و دلیل این اتفاق معلوم نیست.
خبر دیگری که در مورد رودکی گفته شده است در باره ی بینایی اوست. برخی می گویند که او کوری مادرزاد بوده است و برخی با اشاره به توصیف های نادر در شعر رودکی می گویند او در بزرگسالی نابینا شده است.

رودکی در سال 329 هجری قمری در زادگاهش ” رودک ” در گذشت و جسمش در آن جا به خاک سپرده شد.