داستان نوجوان، سمفونی کلاغ ها

About داستان نوجوان، سمفونی کلاغ ها

در چوبی "جیرررر" روی لولایش می‌‌‌چرخد. می‌روم تو. سلام می‌کنم. خبری از خانم "پی" نیست. اما صدایش می‌آید:
«بشین تمرین‌کن اومدم...بزن می‌شنوم! ...»
حدس می‌زدم این را بگوید.
"پی" مخفف پیانوست. خودم این اسم را برایش انتخاب کرده‌ام. یک‌جوری بفهمی ‌نفهمی شکل حرف پی هم هست.
همان اول کار می‌رود روی اعصابم. صد بار به مامان گفتم:
«این یه چیزیش می‌شه. حواسش به همه چیز هست جز من... همه‌اش وقت‌کشی می‌کنه. خیال می‌کنه با چند جلسه همه چیزو یاد گرفته‌ام.»
انگشت‌هایم روی شستی‌ها بازی می‌کنند. شستی «دو!» را می‌زنم. سه ضرب سکوت. توی دلم می‌شمارم: «یک دو سه» و کلید بعدی، «رِ!» و بلافاصله «می!» و باز یک دو سه می‌شمارم. «فا»! «سُل» ؛ یک دو سه، «فا! می!» یک دو سه، «رِ!»
یکهو مثل جادوگرها بالای سرم ظاهر میشود و انگشت‌های مرا روی کلید‌ها جا‌ به ‌جا می‌کند و شروع می‌کند به شمارش:
«یک دو سه... دو دستی، باید عادت کنی....!»