History of Suriname

(Nederlands)

Suriname, officieel de Republiek Suriname, is een republiek aan de noordkust van Zuid-Amerika met als hoofdstad Paramaribo. Het land was van 1667 tot 1954 een kolonie van Nederland en daarna een land binnen het Koninkrijksverband. Op 25 november 1975 werd Suriname onafhankelijk. De Surinaamse bevolking bestaat uit meerdere etnische groepen waarvan er geen een absolute meerderheid vormt. De voertaal en officiële taal is het Nederlands, terwijl het Sranan(tongo) vooral als lingua franca gebruikt wordt, als communicatiemiddel tussen de verschillende etniciteiten. Verder zijn er meerdere lokale en inheemse talen die door de verschillende bevolkingsgroepen worden gesproken.

De republiek heeft een oppervlakte van 163.820 km², een kustlijn van 386 km en grenst aan Brazilië, Guyana en Frans-Guyana. Het heeft zowel met Guyana als met Frans-Guyana een grensgeschil. Het landschap bestaat uit moerassen en heuvellandschappen met in het zuiden en midden verschillende bergketens. Het land is grotendeels bedekt met tropisch regenwoud en wordt doorsneden door een aantal rivieren die van het zuiden naar het noorden lopen, zoals onder andere de rivier de Suriname.

(English)

The early history of Suriname dates from 3000 BCE when Native Americans first inhabited the area. The Dutch acquired Suriname from the English, and European settlement in any numbers dates from the 17th century, when it was a plantation colony utilizing slavery for sugar cultivation. With abolition in the late 19th century, planters sought labor from China, Madeira, India, and Indonesia, which was also colonized by the Dutch. Dutch is Suriname's official language. Owing to its diverse population, it has also developed a creole language, Sranan Tongo.